Głównym tematem tego tekstu jest próba odparcia zarzutu Alfreda J. Ayera, skierowanego przeciw tezie 5.6 (i jej pod-tezom)[1] Ludwiga Wittgensteina, zawartym w Tractatus Logico-Philosohicus.

Tematem niniejszej pracy jest logiczny argument ze zła za nieistnieniem Boga. Problem zła w świecie, którego stwórcą ma być absolutnie dobry Bóg, przewija się w filozofii co najmniej od dwóch i pół tysiąca lat. Epikur był jednym z pierwszych myślicieli, którzy zwrócili uwagę na problem zła: dowodził nieistnienia Boga z faktu istnienia zła w świecie. Problem ten pojawiał się w tekstach filozoficznych przez następne tysiąclecia, między innymi u Plotyna, św. Augustyna, św. Tomasza i Leibniza. Współczesną dyskusję o złu w świecie wznowił John Mackie w swoim słynnym artykule Evil and omnipotence[1]. Argumentował, że jeżeli Bóg jest nieskończenie dobry oraz wszechmocny i jeśli istnieje zło w świecie, to wiara w tego Boga jest niespójna.

Od publikacji Narodzin Tragedii minęło już ponad 140 lat, a mimo to nadal u wielu wzbudza emocje. W swej pierwszej filozoficznej pracy, Fryderyk Nietzsche rysuje obraz greckiej tragedii jako dialektycznego ścierania się dwóch komponentów: dionizyjskiego i apollińskiego.

Z pewnością każdy z was brał udział w jakiejś dyskusji – czy na tematy związane z grami, z muzyką, czy polityką. Prawdopodobnie większość z tych dyskusji kończyła się na wzajemnym szkalowaniu albo przerzucaniem się tak zwanym argumentum ad rectum. Dotyczy to dyskusji zarówno w internecie, jak i takich przy rodzinnym stole, w barze czy na ognisku ze znajomymi. Jednakże czym to jest spowodowane? Prawdopodobnie wielu z was myśli, że winą jest brak edukacji, głupota czy inne negatywne cechy. Ale nie zawsze tak jest, ponieważ dyskusje między równie wykształconymi ludźmi mogą skończyć się bójką.

Miałem ostatnio okazję wziąć udział w fantastycznej inicjatywie filozoficznej, a mianowicie w Tygodniu Filozoficznym organizowanym przez Koło Naukowe Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego imienia Jana Pawła II. Było to niezwykle rozwijające przeżycie, z jednej strony pokazujące, że gdzieś na świecie filozofię traktuje się poważnie, ale jednocześnie obrazujące pewne wady polskiej sceny filozoficznej. Jakie? Zobaczcie sami.

Wraz z rozpowszechnieniem się dostępu do internetu i możliwości udzielania się na hipsterskich forach, rozmowy o samobójstwie stały się coraz częstsze i coraz żywsze. Są stanowiska, które mówią, że samobójstwo jest ucieczką od życia; inni mówią, że samobójstwo zamyka drogę do zbawienia, a jeszcze inni, że wręcz przeciwnie – samo jest zbawieniem. Jak to jest z tym bohaterem memów o Arthurze Schopenhauerze? Czy rzeczywiście niemiecki filozof namawiał do samobójstwa? A co na to Kościół Katolicki?