Wraz z rozpowszechnieniem się dostępu do internetu i możliwości udzielania się na hipsterskich forach, rozmowy o samobójstwie stały się coraz częstsze i coraz żywsze. Są stanowiska, które mówią, że samobójstwo jest ucieczką od życia; inni mówią, że samobójstwo zamyka drogę do zbawienia, a jeszcze inni, że wręcz przeciwnie – samo jest zbawieniem. Jak to jest z tym bohaterem memów o Arthurze Schopenhauerze? Czy rzeczywiście niemiecki filozof namawiał do samobójstwa? A co na to Kościół Katolicki?
Jednym z problemów filozofii jest to, że tak naprawdę nie wiemy, czym ona jest. Filozofem nazywamy kogoś, kto w specyficzny sposób patrzy na świat. Intuicyjnie potrafimy odróżnić myślenie filozoficzne od niefilozoficznego, filozofa od nie-filozofa, ale nie precyzujemy znaczenia tego terminu. Na przykładzie dzieł klasyków filozofii postaram się pokazać, czym jest rdzeń europejskiego umiłowania mądrości.
Gdyby prześledzić dzieje tendencji antyintelektualnych w obrębie cywilizacji zachodniej, można dość szybko dojść do wniosku, że ktoś wykręcił nam niesmaczny dowcip.
Kultura popularna (masowa) ma wiele oblicz. Niektórzy twierdzą, że jest produkowana w sposób przemysłowy, podobnie do puszek z zupą pomidorową. Inni uważają, że zaliczyć do niej należy po prostu to, co jest akurat popularne i na topie. Do popkultury zazwyczaj wrzuca się wytwory kinematografii, muzyki i literatury. My postawmy pytanie: czy jest w niej miejsce dla filozofii?
Historia ludzkości – jeśli zawierzyć czy to heglowskiej koncepcji Absolutu, czy po prostu paru zdroworozsądkowym obserwacjom – daje się interpretować (metaforycznie i bez zbędnej metafizyki) jako opowieść o rozkwicie ducha wolności w pojedynczej istocie ludzkiej.
Radykalny słoń wrócił! Zestaw podręcznych informacji możecie złapać na podstronie „Redakcja”, tu przedstawiamy coś w rodzaju artykułu wstępnego. Do mikrofonu zapraszamy naszych redaktorów, kolejność wypowiedzi jest alfabetyczna. No to jazda!